Η αμυγδαλίτιδα διακρίνεται σε οξεία και σε χρόνια. Η οξεία αμυγδαλίτιδα μπορεί να είναι είτε βακτηριακή ή ιογενής ενώ η χρόνια αμυγδαλίτιδα, που μπορεί να διαρκέσει για μεγάλο χρονικό διάστημα αν δεν θεραπευτεί προκαλείται σχεδόν πάντοτε απο βακτηριακή μόλυνση.

Τα συμπτώματα της αμυγδαλίτιδας περιλαμβάνουν έντονο πονόλαιμο, επίπονη κατάποση καθώς και δυσκολίες στην κατάποση, πυρετό, ρίγη και βραχνάδα στη φωνή. Με τον ερεθισμό τους οι αμυγδαλές γίνονται κόκκινες και πρήζονται. Ορισμένες φορές σκεπάζονται από μία λευκή μεμβράνη (πύον). Μπορεί επίσης να προκληθεί πρήξιμο στους λεμφαδένες.

Βακτηριακή αμυγδαλίτιδα μπορεί να προκληθεί απο λοίμωξη με στρεπτόκοκκο, και δύναται να να προκαλέσει στρεπτοκοκκική φαρυγγίτιδα. Ιογενής αμυγδαλίτιδα μπορεί να προκληθεί από πολλούς ιούς όπως ο ιός Epstein-Barr ή απο αδενοϊό.

Μερικές φορές η αμυγδαλίτιδα προκαλείται απο επιλοίμωξη των σπειροχαιτών και από τρεπόνημα/σπειροχαίτη και αυτό αποκαλείται Λοίμωξη Vincent (οξεία νεκρωτική ελκώδης ουλίτιδα).

Παρ'όλο που η αμυγδαλίτιδα σχετίζεται με την λοίμωξη δεν είναι ακόμα γνωστό εάν η φλεγμονή και τα υπόλοιπα συμπτώματα προκαλούνται απο τους λοιμώδης παράγοντες ή απο το ίδιο το ανοσοποιητικό σύστημα που αντιδρά αυτούς τους παράγοντες. Η αμυγδαλίτιδα μπορεί να είναι αποτέλεσμα μια ανωμαλίας στην αντίδραση του ανοσοποιητικού απέναντι στην βακτηριακή χλωρίδα του ρινοφάρρυγγα.

Θεραπεία
Αν η αμυγδαλίτιδα είναι ήπια και προκαλείται από κάποιον ιό, όπως ο ιός του κρυολογήματος, δεν απαιτείται ειδικά φαρμακευτική αγωγή και το άτομο θεραπεύεται μόνο του μόλις ο ιός κάνει τον κύκλο του.
Αν η νόσος είναι πιο σοβαρή, μπορεί να χορηγηθούν αντιβιοτικά  ή να πραγματοποιηθεί και αμυγδαλεκτομή.
Παράλληλα, αν ένα άτομο είναι έντονα αφυδατωμένο λόγω της λοίμωξης, μπορεί να του χορηγηθούν υγρα ενδοφλέβια, και σε κάθε περίπτωση μπορεί να του χορηγηθούν παυσίπονα και άλλα σκευάσματα για την ανακούφιση των συμπτωμάτων.

Οποιαδήποτε μεταβολή στους πιο πάνω παράγοντες έχει ως συνέπεια αλλαγή στην ποιότητα της φωνής του ατόμου. Πιο συγκεκριμένα, η στιγμιαία ή διαρκής διαταραχή της φωνητικής λειτουργίας που γίνεται αντιληπτή τόσο από τον πάσχοντα όσο και από το περιβάλλον του και συνίσταται στη μεταβολή των χαρακτηριστικών της φωνής, με σειρά συχνότητας τη χροιά, την ένταση και το ύψος ονομάζεται Δυσφωνία.

Δυσφωνία ονομάζεται η στιγμιαία ή διαρκής διαταραχή της φωνητικής λειτουργίας, που γίνεται αντιληπτή τόσο από τον πάσχοντα όσο και από το περιβάλλον του και συνίσταται στη μεταβολή των χαρακτηριστικών της φωνής, με σειρά συχνότητας τη χροιά, την ένταση και το ύψος . Οι διαταραχές της φώνησης διακρίνονται σε δύο κατηγορίες:

1.Οργανικές διαταραχές φώνησης που περιλαμβάνουν:

• Καλοήθεις ασθένειες του λάρυγγα: π.χ. λαρυγγίτιδα, κύστεις των φωνητικών χορδών, γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση.
• Ανατομικές ανωμαλίες: π.χ. ανατομικές δυσμορφίες εκ γενετής, τραύμα/κάκωση του λάρυγγα.
• Νευρογενείς διαταραχές: π.χ. νόσος του Parkinson, σκλήρυνση κατά πλάκας.
• Ενδοκρινολογικές διαταραχές: π.χ. λήψη φαρμάκων,υποθυρεοειδισμός, υπέρθυρεοειδισμό.ς
• Κακοήθεις ασθένειες του λάρυγγα.

2. Μη οργανικές διαταραχές φώνησης που περιλαμβάνουν

• Υπερκινητική δυσφωνία: Προκαλείται λόγω κακής χρήσης και κατάχρησης του φωνητικού συστήματος που μπορεί να οδηγήσει σε φωνητικά οζίδια, οίδημα του Reinke, πολύποδες των φωνητικών χορδών και σε έλκη εξ’ επαφής.
• Ψυχογενείς δυσφωνίες: π.χ. ηβιφωνία (αλλαγή φωνής κατά την εφηβεία).
• Χρήση της φωνής λόγω επαγγέλματος (εκπαιδευτικοί, έμποροι, εκφωνητές, τραγουδιστές, ηθοποιοί…).
• Περιβάλλον με θόρυβο ή σκόνη.

Η θεραπευτική αντιμετώπιση των διαταραχών της φώνησης περιλαμβάνει την εκμάθηση του σωστού τρόπου αναπνοής (διαφραγματική αναπνοή), την εκπαίδευση στη φωνητική υγιεινή, στοματοκινητικές ασκήσεις καθώς και διάφορες τεχνικές που βοηθούν στην βελτίωση της ποιότητας της φωνής. Με το κατάλληλο θεραπευτικό πρόγραμμα η φωνή μπορεί να αποκατασταθεί πλήρως εκτός από τις περιπτώσεις, στις οποίες η διαταραχή της φωνής οφείλεται σε οργανικές διαταραχές, όπως είναι η νόσος του Parkinson.

Η δημιουργία των οζιδίων περιλαμβάνει συνήθως τρία στάδια.

Eμφανίζεται μια ελαφρά ερυθρότητα στο ελεύθερο χείλος της γνήσιας φωνητικής χορδής, που συνοδεύεται από αγγειοδιαστολή των μικροτριχοειδών αγγείων του υποβλεννογονίου χιτώνα της χορδής

Δημιουργείται ένα εντοπισμένο οίδημα ή πάχυνση στο χείλος της φωνητικής χορδής με ή χωρίς ερυθρότητα.

Σχηματίζεται οριστικά ο όζος, καθώς η πάχυνση αντικαθίσταται από ινώδη ιστό.

Τα οζίδια δημιουργούνται στο πρόσθιο ή το μέσο τριτημόριο κάθε γνήσιας φωνητικής χορδής, συμμετρικά, εκεί που συνενώνονται τα χείλη των γνησίων φωνητικών χορδών και υπάρχει το μέγιστο της δόνησής τους.

Σε αντίθεση με τα οζίδια, τα έλκη των φωνητικών χορδών αναπτύσσονται στο μέσο και το οπίσθιο τριτημόριο του χείλους των γνησίων φωνητικών χορδών. Μερικές φορές, γύρω από το οζίδιο μπορεί να έχει αναπτυχθεί φλεγμονή. Η διάμετρος του οζιδίου κυμαίνεται από 1-3 mm. Aπό την έναρξη μέχρι και τον ολοκληρωτικό σχηματισμό του οζιδίου ο ασθενής δεν αναφέρει την παρουσία κάποιου πόνου.

Η αιτιολογία της δημιουργίας οζιδίων των φωνητικών χορδών είναι πολυπαραγοντική. Είναι αναγνωρισμένο από πολύ παλιά ότι τον κεντρικό ρόλο στη δημιουργία των οζιδίων παίζουν η κακή χρήση της φωνής, η κατάχρηση της φωνής και το φωνητικό τραύμα. Άλλοι παράγοντες που συμβάλλουν στη δημιουργία των οζιδίων είναι ο τύπος της προσωπικότητας του ασθενούς, το επάγγελμά τουη πιθανή παρουσία γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης, λαρυγγοφαρυγγικής παλινδρόμησης και αλλεργίας του ανώτερου ή κατώτερου αναπνευστικού συστήματος.

Οι τραγουδιστές πάσχουν συχνά από γαστροοισοφαγική και λαρυγγοφαρυγγική παλινδρόμηση, διότι κατά τη διάρκεια του τραγουδιού αυξάνουν την ενδοκοιλιακή τους πίεση. Αυτό έχει ως συνέπεια να εμφανίζουν συχνότερα οπισθοστερνικό καύσο, αναγωγή υγρών από το στόμαχο και δυσφωνία (βραχνάδα).

Θεραπεία.
Ο σκοπός της θεραπείας είναι ο προσδιορισμός και η εξάλειψη της κακής χρήσης της φωνής καθώς και  σωστή και αποτελεσματική χρήση αυτής.
Ο περιορισμός της κακής χρήσης της φωνής η οποία και αποτελεί την κύρια αιτία του σχηματισμού κομβίων, θα πρέπει να είναι η βάση κάθε μεθόδου αντιμετώπισης των κομβίων.
Τα κομβία δεν εμφανίζονται αλλά ούτε και εξαφανίζονται σε  μία νύχτα. Η αποφυγή της κατάχρησης της φωνής θα πρέπει να γίνεται για μεγάλο χρονικό διάστημα για να είναι αποτελεσματική.

Η φαρμακευτική αγωγή συμπληρώνει τα παραπάνω μέτρα. Αυτή θα πρέπει να γίνεται σωστά για να υπάρξει αποτέλεσμα. Σε περίπτωση που το πρόβλημα επιμένει, αντιμετωπίζεται χειρουργικά (μικροχειρουργική των φωνητικών χορδών) με τη βοήθεια μικροσκοπίου και lazer.

Οι λαρυγγίτιδες οξείες και χρόνιες είναι παθήσεις που έχουν σαν βασικό χαρακτηριστικό το βράγχος φωνής. Διακρίνονται :

• η οξεία λαρυγγίτιδα που προκαλείται συνήθως μετά από μια ιογενή λοίμωξη του ανωτέρου αναπνευστικού αλλά μπορεί να προκληθεί και από εισπνοή αερίων ή να είναι μικροβιακή. Κύριο χαρακτηριστικό της είναι το βράγχος φωνής ή ακόμη και αφωνία, η ξηρότητα στο λαιμό, το αίσθημα γαργαλητού, βήχας. Η οξεία λαρυγγίτιδα προσβάλλει περισσότερο τα παιδιά παρά τους ενήλικες και οφείλεται συνήθως σε ιούς με κυριότερο τον ιό της παραινφλουέντζα.
• η χρόνια λαρυγγίτιδα που οφείλεται συνήθως στο κάπνισμα και την κατάχρηση της φωνής. Χαρακτηρίζεται και αυτή από βράγχος φωνής και αίσθημα ξηρότητας στο λαιμό.

Οσον αφορά τα παιδιά η λαρυγγίτιδα είναι μια οξεία κατάσταση που πραγματικά μπορεί να πανικοβάλει τους γονείς. Παρατηρείται κυρίως κατά τους χειμερινούς μήνες και προσβάλλει κυρίως τα παιδιά ηλικίας 3 μηνών μέχρι πέντε χρονών.

Τα αίτια της λαρυγγίτιδας είναι συνήθως ιοί και σπανιότερα κάποιο μικρόβιο. Υπάρχουν παιδιά που παρουσιάζουν λαρυγγίτιδα ακόμη και χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε λοίμωξη. Τα παιδιά αυτά έχουν αλλεργική προδιάθεση ή αποδίδεται η λαρυγγίτιδα τους σε ψυχολογικά αίτια.

Συνήθως προηγείται της λαρυγγίτιδας το κοινό κρυολόγημα. Στη συνέχεια το παιδί παρουσιάζει βραχνή φωνή και δυνατό βήχα που μοιάζει με σκύλο που γαβγίζει. Οι γονείς που θα ακούσουν μια φορά το βήχα αυτό δεν πρόκειται να τον ξεχάσουν ποτέ. Ο άρρωστος δυσκολεύεται να εισπνεύσει και εσείς θα ακούτε ένα χαρακτηριστικό θόρυβο κατά την εισπνοή. Εάν επιδεινωθεί περισσότερο τότε θα ακούτε ένα χαρακτηριστικό σφύριγμα με την αναπνοή και τα διαστήματα μεταξύ των πλευρών του θώρακα θα πηγαίνουν προς τα μέσα κατά την εισπνοή.

Η λαρυγγίτιδα διαρκεί συνήθως 4-5 μέρες. Εμφανίζεται συνήθως το χειμώνα με μορφή επιδημίας, αλλά δεν σημαίνει ότι όποιος έρθει σε επαφή με άρρωστο με λαρυγγίτιδα θα αρρωστήσει και αυτός. Η πλειοψηφία των παιδιών που θα έρθει σε επαφή δεν θα αρρωστήσει.

Θεραπεία.
Η θεραπεία της οξεία λαρυγγίτιδας περιλαμβάνει αφωνία, παυσίπονα, εισπνοές υδρατμών, και αντιβιοτική αγωγή α κριθείαπαραίτητο.  Είναι σημαντικό να τονισθεί η βαρύνουσα σημασία της αφωνίας και καλό θα ήταν όταν θα πρέπει να επικοινωνεί να το κάνει αυτό με μία ήρεμη φωνή.

Η θεραπεία της χρόνια λαρυγγίτιδας συνίσταται στην αποφυγή των αιτιολογικών παραγόντων που την προκαλούν, οικονομία φωνής και χορήγηση κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής.
Αν παρόλα αυτά η πάθηση δεν υποχωρήσει απαιτείται λαρυγγοσκόπηση και σε περίπτωση που εμφανισθούν αλλοιώσεις απαιτείται βιοψία για τον αποκλεισμό κακοήθειας.

Εμφανίζεται βραχνάδα που παρουσιάζεται χωρίς λόγο, ιδιαίτερα μετά την ηλικία των 40 ετών και δυσκολία στην κατάποση

Οι βασικοί παραγοντες κινδύνου είναι το κάπνισμα, η γαστροοισοφαγική και λαρυγγοφαρυγγική παλινδρόμηση, ο ιός των ανθρωπίνων θηλωμάτων (HPV) και το αλκοόλ.

Η διάγνωση του καρκίνου του λάρυγγα, εφόσον εκτιμηθούν τα κλινικά συμπτώματα, γίνεται με στροβοσκόπηση του λάρυγγα.

Η πρώιμη διάγνωση γίνεται από τον ειδικό ωτορινολαρυγγολόγο που αξιοποιεί τα πρώιμα συμπτώματα του ασθενούς. Η ενδοσκόπηση του λάρυγγα (λαρυγγοσκόπηση) αποτελει τη συνηθέστερη και απλούστερη διαγνωστική εξέταση. Η ψηλάφηση του τραχήλου, η αξονική τομογραφία (CT), η μαγνητική τομογραφία (MRI) και τέλος η μικρολαρυγγοσκόπηση και η λήψη βιοψίας θα θέσουν και τη διάγνωση. Η πρώιμη διαγνωση εξασφαλίζει συνήθως και την πρώιμη θεραπεία.

Ο καλύτερος τρόπος για να μειώσετε τις πιθανότητες εμφάνισης αυτού του τύπου καρκίνου είναι να υιοθετήσετε ένα πιο υγιεινό τρόπο ζωής, που θα περιλαμβάνει αποφυγή του καπνίσματος και περιορισμό του αλκοόλ. Επιπλέον, η έγκαιρη εξέταση σε περίπτωση επιμένουσας βραχνάδας είναι ζωτικής σημασίας.

Θεραπεία.
Υπάρχουν διάφορες θεραπείες του καρκίνου του λάρυγγα που εμφανίζονται είτε μόνες τους είτε σε συνδυασμό.

Α. Η χειρουργκή θεραπεία περιλαμβάνει τις συντηρητικές επεμβάσεις:
    * Ενδοστοματική προσπέλαση με χρήση laser
    * Τμηματική λαρυγγεκτομή
    * Ολική λαρυγγεκτομή.
Β. Η ακτινοθεραπεία είτε σαν μοναδική θεραπεία σεπρώιμο στάδιο είτε σε συνδυασμό με τη χειρουργική ή την χημειοθεραπεία.
Γ. Η χημειοθεραπεία εφαρμοζεται είτε σε συνδυασμό με την ακτινοθερααπεία είτε με την χειρουργική θεραπεία. Η επιλογή της θεραπείας είναι αποτέλεσμα συνετκίμησης πολλών παραγόντων.

Η φωνητική κατάχρηση ενοχοποιείται για την δημιουργία τους και προκαλούνται συνήθως μετά από συνεχόμενους τραυματισμούς επι εντόνου φωνήσεως. Πριν από την έναρξη οποιασδήποτε θεραπείας πραγματοποιείται ενδοσκόπηση του λάρυγγα από την μύτη ή το στόμα και καταγραφή της εικόνας για την σύγκριση μετά την θεραπεία.

Σε γενικές γραμμές οι πολύποδες μπορούν να μειωθούν σε μέγεθος από μόνοι τους. Η λογοθεραπεία βοηθά στη μείωση των συμπτωμάτων και στη βελτίωση της ποιότητας της φωνής, αλλά δεν μπορεί να τους εξαλείψει.
Κάθε συνυπάρχουσα φλεγμονή πρέπει να αντιμεωπιστεί όπως λαρυγγίτιδα ή παλινδρόμηση και να κοπεί το κάπνισμα.

Υπάρχουν διάφορες τεχνικές για την αφαιρεσή τους αλλά γενικά η επέμβαση που πραγματοποιείται ονομάζεται μικρολαρυγγοσκόπηση και γίνεται υπό γενική αναισθησία με χρήση χειρουργικού μικροσκοπίου και ειδικών εργαλεία ή και laser όπου υπάρχει ένδειξη.
Γενική αρχή είναι η διατήρηση της ομαλής επιφάνειας των φωνητικών χορδών και ο σεβασμός των μαλακών ιστών της περιοχής του λάρυγγα που θα επιτρέψουν την επιστροφή της φωνής του ασθενή στη φυσιολογική χροιά και ένταση.

Τα συμπτώματα της φαρυγγολαρυγγίκης παλινδρόμησης είναι βράγχος φωνής, οπισθοστερνικός καύσος, αίσθημα ξένου σώματος στο λαιμό, φωνητική κόπωση, βήχας και το χρόνιο καθάρισμα του λαιμού.

Η εξέταση περιλαμβάνει πλήρη ωτορινολαρυγγολογικό έλεγχο, ενδοσκόπηση του λάρυγγα και καταγραφή της εικόνας για σύγκριση μετά την θεραπεία.

Οφείλεται κατά κύριο λόγο σε κατάχρηση της φωνής και στο κάπνισμα.

Πριν από την έναρξη οποιασδήποτε θεραπείας πραγματοποιείται ενδοσκόπηση του λάρυγγα και καταγραφή της εικόνας για σύγκριση μετά την θεραπεία.

Η αντιμετώπισή τους περιλαμβάνει χειρουργική επέμβαση με τη χρήση laser. Συνήθως δεν απαιτείται νοσηλεία και είναι εντελώς ανώδυνη Το μόνο που απαιτείται είναι αφωνία για 7-10 μέρες

Η βραχνάδα αποτελεί το πιο κυρίαρχο ίσως σύμπτωμα των διαταραχών της φωνής. Είναι μια αλλοίωση της ποιότητας, της χροιάς της φωνής. Σε περίπτωση που η βραχνάδα επιμένει μετά από διάστημα δυο εβδομάδων θα πρέπει κανείς να αναζητήσει μια διαγνωστική εκτίμηση από τον ΩΡΛ-φωνίατρο.

Σχετικά με τον πολύπους (πολύποδας):

• Μόρφωμα του ελευθέρου χείλους της γνήσιας φωνητικής χορδής
• Επίμονη βραχνάδα, δυσφωνία
• Καλοήθης, δεν εξαλλάσσεται σε κακοήθεια
• Συνήθως μετά από οξεία φωνητική κατάχρηση, φωνητικό τραυματισμό
• Χειρουργική θεραπεία
• Μετεγχειρητική αφωνία για 2 - 3 ημέρες, μετά φωνοθεραπεία
• Αν δεν αφαιρεθεί επιδεινώνεται η δυσφωνία

Το ροχαλητό οφείλεται στη δόνηση των μαλακών ιστών του ανώτερου αεραγωγού, συγκεκριμένα της σταφυλής, της μαλθακής υπερώας, των παρίσθμιων αμυγδαλών και των πλάγιων τοιχωμάτων του φάρυγγα.

Πολύ έντονο ροχαλητό. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι όποιος ροχαλίζει, πάσχει κατ' ανάγκη από την άπνοια του ύπνου
Δυσκολίες και έντονη προσπάθεια για αναπνοή κατά τη διάρκεια του ύπνου
Παροδική διακοπή της αναπνοής κατά τη διάρκεια του ύπνου, μικρής διάρκειας αλλά με μεγάλη συχνότητα που ακολουθείται από δυνατό ρουθούνισμα όταν ξαναρχίζει η αναπνοή
Ο ασθενής είναι εξαιρετικά νυσταγμένος κατά τη διάρκεια της ημέρας
Ο ασθενής έχει τάση να αποκοιμάται κατά τη διάρκεια δραστηριοτήτων για τις οποίες απαιτείται προσοχή και συγκέντρωση όπως για παράδειγμα το οδήγημα, η εργασία και η συνομιλία.
Επίσης άλλα συμπτώματα που έχουν καταγραφεί είναι οι πρωινοί πονοκέφαλοι, η απώλεια μνήμης, οι αλλαγές της προσωπικότητας, η ληθαργία και η αύξηση του σωματικού βάρους

Οι αιτίες που προκαλούν την άπνοια του ύπνου περιλαμβάνουν βασικά 3 κατηγορίες κλινικών παθολογικών καταστάσεων:

1. Αποφρακτική άπνοια: Στις περιπτώσεις αυτές η χαλάρωση των μυών του λάρυγγα, του μαλακού ουρανίσκου και της γλώσσας κατά τη διάρκεια του ύπνου, προκαλούν μερική ή ολική απόφραξη των οδών διέλευσης του αέρα από το άνω αναπνευστικό σύστημα. Η αποφρακτική άπνοια είναι η συχνότερη και σοβαρότερη μορφή της νόσου

2. Κεντρική άπνοια: Εδώ το πρόβλημα της διόδου του αέρα από το άνω αναπνευστικό σύστημα δεν υπάρχει. Η παθολογία στην περίπτωση αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι το διάφραγμα και οι άλλοι μυς του θώρακα δεν λαμβάνουν κανονικά τα νευρολογικά μηνύματα από τα κέντρα του εγκεφάλου που ελέγχουν την αναπνοή

3. Μικτή άπνοια: Πρόκειται για καταστάσεις όπου υπάρχει συνδυασμός των δύο πιο πάνω αιτιολογιών και η οποία συμβαίνει σχετικά συχνά

Η παθολογία της άπνοιας του ύπνου επιβαρύνεται από τους πιο κάτω παράγοντες:

Υπερβολικό βάρος σώματος και παχυσαρκία, ανατομικές ανωμαλίες της μύτης, του λάρυγγα ή άλλων τμημάτων του άνω αναπνευστικού συστήματος, αυξημένη αρτηριακή πίεση.

Η αντιμετώπιση και θεραπεία για τις ήπιες περιπτώσεις της άπνοιας του ύπνου περιλαμβάνουν τα ακόλουθα:

Ο ασθενής είναι καλά να κοιμάται στο πλευρό και όχι πάνω στην πλάτη του.
Πρέπει να αποφεύγεται η λήψη αλκοόλ πριν τον ύπνο.
Αποφυγή λήψης υπνωτικών φαρμάκων.
Ο ασθενής δεν πρέπει να καπνίζει.
Εάν υπάρχει πρόβλημα υπερβολικού βάρους ή παχυσαρκίας τότε πρέπει να λαμβάνονται μέτρα για να χάσει το περιττό βάρος ο ασθενής.

Σε ορισμένες περιπτώσεις (σκολίωση ρινικού διαφράγματος, υπερτροφία κάτω ρινικών κογχών, υπερτροφία αμυγδαλών-αδενοειδών, ρινική πολυποδίαση) είναι εφικτή η χειρουργική αντιμετώπιση του προβλήματος.

Στις περιπτώσεις εκείνες που τα μέτρα αυτά αποτυγχάνουν τότε μπορεί να εφαρμοστεί μια ειδική συσκευή κατά τη διάρκεια του ύπνου η οποία δίνει μια μηχανική αναπνευστική βοήθεια στον ασθενή.

H μέθοδος αυτή είναι γνωστή με το ακρώνυμο CPAP (Continuous Positive Airway Pressure). Βασίζεται στην εφαρμογή μιας ειδικής μάσκας στη μύτη ή στο στόμα και μύτη μαζί. Επιτρέπει τη χορήγηση αέρα με θετική συνεχή πίεση με αποτέλεσμα να μένουν ανοικτές οι δίοδοι του αέρα στο άνω αναπνευστικό σύστημα.

Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι χρήσιμο να εφαρμόζονται το βράδυ ειδικές συσκευές που αλλάζουν τη θέση της σιαγόνας και της γλώσσας ή ακόμη μπορούν να γίνουν διαφόρων ειδών χειρουργικές επεμβάσεις που στόχο θα έχουν τη διόρθωση ανατομικών ανωμαλιών με τρόπο τέτοιο που οι δίοδοι του αέρα να μένουν ανοικτές.

Η διάγνωση και ορθή αντιμετώπιση της αποφρακτικής άπνοιας του ύπνου, μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά στη μείωση των σοβαρών αυτοκινητιστικών και εργατικών δυστυχημάτων που αποτελούν μάστιγα στην εποχή μας. Παράλληλα βελτιώνεται σημαντικά η ποιότητα ζωής των ασθενών, αυξάνεται η αποδοτικότητα και παραγωγικότητα τους. Στα παιδιά βελτιώνεται η απόδοση στο σχολείο και απομακρύνεται ο κίνδυνος ατυχημάτων ή κακής συμπεριφοράς λόγω αϋπνίας.

Θα συγκρατήσουμε ότι ασθενείς με έντονο ροχαλητό, αϋπνία, κακή ποιότητα ύπνου και κούραση κατά την ημέρα, πρέπει να διερευνώνται από τους γιατρούς τους για να φανεί κατά πόσο πάσχουν από αποφρακτική άπνοια του ύπνου.